Ik ben bang.

Ik voel angst, zenuwen en word echt gek van mezelf.

Maar echt. Ik loop al maanden smoesjes aan mezelf te verkopen die ik ook nog geloof.

Ik weet dat ik het doe en toch laat ik het gebeuren.

Ik laat de angst groter zijn dan mijn verlangen.

Als ik dan aan mezelf vraag waar ik bang voor ben, krijg ik bijna kortsluiting in mijn hoofd. Want eigenlijk weet ik het niet. Die nare stemmetjes schreeuwen allemaal samen en eigenlijk zeggen ze niets. Ik hou er een vervelend gevoel aan over. Ik laat mezelf verlammen door dat gevoel.

Wanneer ik goed naar mezelf luister weet ik namelijk dat de antwoorden die ik geeft niet echt mijn gevoel zijn, het zijn die stemmetjes in mijn hoofd. Ze raken niets in mij. Toch doen ze ‘goed’ hun werk want ze krijgen hun zin.

Ik plaats geen blog of vlog. Ik ga niet een FBlive doen. Ik doe niets aan mijn website, ik plan geen workshops. Er gebeurt niets.

Ik sprak met een vriendin. Ze is ook onderneemster en ze stelde me de vraag; “Wat als je angsten niet waar blijken te zijn?”

“Wat als mensen wel blij zijn met je blog?”

“Wat als mensen wel je FBlive willen zien?”

Dat raakte iets in mij, dat was een keerpunt.

Want inderdaad: wat als ik nu maar 1 iemand wel kan bereiken? Wat dan? Dan is het al goed.

En zelfs al bereik ik nu niemand zou ‘t al goed zijn. Ik weet met welke intentie ik mijn berichten plaats.

Dus wat als mijn angst niet meer dan een gedachtenkronkel is? Want dat is eigenlijk wat het is.

Wat als het dus niets uitmaakt wat de anderen ervan vinden, dat er mensen zijn die ‘t niet snappen, dat er mensen die er anders over denken? Helemaal niks. Dat mag er ook allemaal zijn.

Ik deel mijn ervaring, wat ik heb geleerd en als de ander daar iets van vindt is het dus oké.

De rust die deze gedachtegang mij bracht, was fijn en motiverend.

Natuurlijk kwamen er nieuwe argumenten vanuit mijn angst, geen goede foto’s, je website is verouderd enz, enz.

Ik nam ‘t besluit om nieuwe foto’s te laten maken. Geen perfecte plaatjes, heel bewust en echt Bianca.

Dus ik zit misschien niet in de perfecte meditatie houding, of is de yoga ook nog duidelijk die van een beginner en heb ik geen lichaam wat in de mainstream media het meest getoond wordt… Het zijn foto’s van Bianca die tijd voor zichzelf maakt, die laat zien dat ‘t niet perfect of heel moeilijk hoeft te zijn. En deze foto’s heb ik met de intentie laten maken om jou te activeren om ook tijd voor jezelf te nemen. Om gewoon even te gaan zitten, om jezelf te mogen laten zien.

Alles staat klaar,

Blog online ✔️

Nieuwsbrief klaar ✔️

Foto uitgezocht ✔️

BAM daar is de angst weer….

Voor een paar tellen laat ik me stoppen. Heel even is er weer dat paniekerige gevoel.

Dan hoor ik die lieve vriendin weer: Wat als het niet zo erg is? Wat als je wel iemand kan bereiken?

Klik, ik druk op ‘verzenden’….

Rust, er is rust.

OH help!

Er is al bijna direct een reactie, ik ga kijken en voel liefde, ook de andere reacties zijn vol liefde.

Was ik daar nou zo bang voor, al die tijd?

Liet ik me hier nu door tegenhouden?

Wederom geleerd dat angst een slechte raadgever is. Dat als we echt durven luisteren naar die innerlijke stem en we zakken in de ontspanning, durven vertrouwen en met de juiste intentie handelen, is liefde altijd ‘t antwoord.

Hoe zit dat bij jou?

Weet je waar je bang voor bent, wanneer en hoe voel je angst?

Hoe uit zich dat? Lichamelijk, emotioneel of financieel? Hoe saboteer jij jezelf zodat je de sprong niet waagt?

Hoe maak jij jezelf kleiner dan de bedoeling is, ook jij hebt een verhaal, wat gehoord mag worden!

Durf je hieronder te delen waar je bang voor bent?

Ik zie graag je reactie want door te delen/uittespreken wat jou klein houdt verliest het al zijn kracht. Stel jezelf de vraag, “Wat als het niet zo erg is als nu in mijn hoofd zit, wat dan?”

Ik heb de volgende reeks aan nare gedachtenkronkels om zeep geholpen (je kan niet zo snel weer iets plaatsten, denk je dat mensen dit wel gaan lezen, kies een andere foto, op deze zit je raar….).

Lief zijn voor jezelf

Ervaar ‘t verschil

Liefs Bianca