Wat mijn droevige dag jou kan leren? Dat vertel ik je in dit blog.

Soms kan ‘gewoon’ even huilen en je ontzettend boos en verdrietig voelen de oplossing zijn.

Zo zit ik een fijn gesprek met een goede vriend. Krijg ik in dat gesprek inspiratie voor het schrijven van een blog over dat het goed is om stil te staan bij wat je allemaal wel doet. En dat dit gezien mag worden vooral ook door jezelf.

Aanleiding hiervan we mijn bezoek aan een kinderverjaardag. Nu zijn verjaardagen op zich al niet echt mijn favoriete dagbesteding maar als je nichtje 1 jaar word ben je aanwezig. Er waren nog meer lieve kindjes. Wat ik op die momenten het liefste doe? Meespelen. Dus toen de bak met duplo te voorschijn kwam heb ik dat gedaan. Ik ben bij de kinderen gaan zitten en we hebben huizen en kastelen gebouwd. Super om te zien hoeveel fantasie die kleintjes hebben. Heerlijk om weer even kind te zijn. Ook nog even voorgelezen over prinsessen en eenhoorns. Mijn middag kon niet meer stuk. Kreeg ik later de vraag waarom ik geen kinderboeken ga schrijven? “Uh schrijven?” “Ik?” “Kinderboeken?” “Nee dat kan ik niet.”

Mijn gesprekspartner vond het niet eens zo slecht idee. Hij was het met de vraagsteller eens en verzekerde mij ervan dat ik goed ben ik het vertellen van een verhaal, omdat ik ook telkens weer een boeiend blog weet te schrijven. Nou is dat wel wat anders dan een kinderboek, maar het verhalen vertellen zit zeker in me werd me duidelijk. Dit was genoeg rede om een blog te kunnen schrijven over dat we dus allemaal veel meer doen dan wat we zien. Veel dingen vinden we ‘normaal’ ‘het hoort er nou eenmaal bij’. Dit betekent dat je het wel als kwaliteit mag zien van jezelf.

Echter in het zelfde gesprek kreeg ik een nieuwtje te verwerken wat maakte dat ik me boos, verdrietig en teleurgesteld voelde. De tranen stonden meteen in mijn ogen en de boosheid nam het even over. Heel eerlijk? Ik heb mijn telefoon weggegooid zonder het gesprek af te ronden ( eeuwig dankbaar voor het goede hoesje er omheen). Ik ben op de bank bij mijn hondje gaan zitten en moest ontzettend huilen.

Het verdriet was intens. En niet eens omdat het nieuws zo ontzettend heftig was. Het verdriet wat ik voelde was een opstapeling van een aantal dingen bij elkaar. Een aantal dingen zitten niet echt mee of tegen, ze lopen gewoon niet zo lekker. Ik werkte hard aan al die dingen. Heb een oneindig groot vertrouwen in het universum en blijf me focussen op het positieve. Dat neem niet weg dat het ook bij mij weleens tegen zit. Dat ik soms gek word van de onzekerheid rondom dingen. En als die onzekerheid maar lang genoeg duurt, krijg je mij ook klein. Dat een tegenvaller erbij die ik totaal niet aan zag komen zorgt ervoor dat ik volledig onderuit gehaald werd. VERDRIET dat voelde ik. Dat mag er ook zijn. Fijn? Ja eigenlijk wel. Huil ik graag? Nee dat niet. Maar soms heel soms is even huilen, je heel klein en ontzettend verdrietig voelen ook fijn. Ik vind dan troost in de eindeloze liefde van mijn hondje.

Ik weet dat we elke emotie 90 seconden voelen al wat we dit langer ervaren sturen we zelf. Dus na 10 minuten huilen tranen weggeveegd. Heb ik heel hard salsamuziek aangezet. En de focus op de administratie. Mijn gedachten verzetten helpt me dan. Vervolgens zag ik snel dat mijn gedrag niet zo heel netjes was. Dus voor het niet beëindigen van het gesprek mijn excuses aangeboden. Verder mijn gesprekspartner wel nog even laten weten dat ik die dag niet meer voor rede vatbaar ben.

Voor mij werkt het dan het beste om mijn gedachten verzetten en vooral niemand helemaal niemand spreken. Lekkere warme douche en uiteraard een chocolaadje 🙂 Toen ik onder de douche stond bedacht ik me ook nog : Dit is dus een moment waarop mijn hsp kwaliteit me even in de weg zit. Waarschijnlijk ervaart een niet hsp-er dit heel anders en snap niet waarom ik me nu voel zo als ik me voel. En denkt waarschijnlijk stel je niet zo aan…

De avond gevuld met het kijken van een film, een kinderfilm over het geloven in dingen die je “niet” kunt zien. Het was een fascinerend verhaal. Het kind in mij weer ontzettend blij!

Voor ik ging slapen de focus op alles waar ik deze dag dankbaar voor ben.

Morgen weer een nieuwe dag..

Wat kan jij hiervan leren?

• Dat zoals je ook al in mijn eerdere blogs kon lezen het bij mij ook niet altijd even soepel gaat.
• Dat verdriet er gewoon bij hoort.
• Dat je als hsp-er dingen dieper ervaart.
• Dat huilen er soms heel fijn kan zijn.
• Dat een emotie maar 90 seconden duurt.
• Dat je daarna de keuze maakt om die te herhalen of niet.
• Dat je er best voor mag kiezen om je even af te sluiten.
• Dat je er wel voor moet waken dat je er niet in blijft hangen.
• Morgen weer nieuwe kansen biedt.