Overgave,

Kun jij je overgeven aan ‘t leven?

Kun jij vol overgave in ‘t moment aanwezig zijn?

Voor mezelf kan ik zeggen, de ene keer 100% en een andere keer misschien 30%.

Gelukkig zijn de keren dat ik mij voor een groot deel kan overgeven steeds meer aanwezig.

Soms zijn er wel degelijk momenten waar ik volledig in de weerstand schiet. Geen vertrouwen, weinig tot geen gevoel en vooral angst.

Ik weet dat die momenten aan de vooravond van de grootste groei staan. Toch zijn ze bijzonder onprettig, pijnlijk en het liefste loop ik er hard voor weg op dat moment.

Laatst nog, ik volg een training waarin spiritualiteit en neurologie hand in hand gaan. (Onze hersengolven worden gemeten en we oefenen en trainen o.a. door veel meditatie. Zo tof)

Op de dagen dat we samen komen doen we een heel scala aan oefeningen, uiteraard voelt de ene oefening beter dan de andere. Ik wist ook al bij het inschrijven van deze cursus dat ik ver uit mijn comfortzone getrokken zou worden.

Heel bewust heb ik de keuze gemaakt om eraan deel te nemen, nou dat voel ik.

Er zijn 2 trainers, beide super lieve mensen. Waarbij de vrouwelijke trainster altijd oefeningen heeft waarbij ik volledig dichtklap. Mijn angst neem het dan echt over. Gelukkig mag dat er ook zijn.

De afgelopen keer was echter wel heftig.

De oefening werd uitgelegd en ik voelde alleen maar weerstand, echt vanuit mijn tenen weerstand. Toch doe ik dan de oefening mee. Ik wil erop vertrouwen dat het goed komt als ik het loslaat, dat het oké is als ik even geen controle heb en me overgeef aan het moment.

Ze begeleidde ons naar een staat van bewustzijn die nodig was voor deze oefening en ging stapje voor stapje verder.

Ik zat op een stoel, ontspannen, te luisteren naar haar woorden. Volledig aanwezig, mijn gevoeligheid helemaal open, klaar voor wat er komen zou. Ik voel de verandering in energie (die overigens positief was),
BAM. 
Ik schiet in de weerstand.
100% weerstand.
PIJN.
Echt heftige pijn. Mijn benen helemaal gespannen, ademhaling hoog en snel, pijn in mijn hartstreek, onrust heel veel onrust. Ik wilde weg, heel hard rennen.
Tranen in mijn ogen van verdriet. Bovenal was ik teleurgesteld in mezelf, heel erg teleurgesteld.

De trainster kwam bij mij staan, ze koos haar woorden liefdevol, toch zat het volledig in mijn allergie. Haar energie en intentie helemaal fijn en positief en toch wilde ik haar aan haar haren trekken en daarna alsnog weg rennen.

De pijn was zo heftig en zo explosief mijn ademhaling zo hoog en paniekerig dat ik niets kon dan blijven zitten en huilen.

Uiteindelijk opende ik mijn ogen, haalde rustig adem, drooge mijn ogen.

Daar zat ik dan, midden in de groep, teleurgesteld in mezelf, met de sporen van ‘t huilen nog in mijn gezicht. Vragen. Zoveel vragen had ik op dat moment, er kwam echter niet veel uit.

Op veel vragen heb ik nog geen antwoord.

Wel ben ik me bewust geworden van veel dingen die tot op dat moment nog onbewust aan me voorbij gingen. Ik heb heel veel over mezelf geleerd. Ook ben ik heel anders naar mezelf gaan kijken. Ik ben een stuk milder geworden.

Ik heb nog een lange weg te gaan, dit is wel een heel mooie stap.

Ik leerde nog meer “het hokjesdenken” los te laten.

Ik leerde om me meer bewust te worden van ‘zijn in het moment’

Ik leerde ook wanneer ik mezelf dan wel kan overgeven aan het moment.

Wanneer kan ik ‘zijn’ ook weet ik nu steeds beter wanneer ik het niet kan, waar die ‘stemmetjes’ in mijn hoofd het over dreigen te nemen.

Sommige van die momenten waarop ik me over kan geven zijn “voor de hand liggend” andere misschien wat minder.
Meditatie en yoga zijn van die momenten waarop ik er echt heel bewust tijd voor maak. Zo gaaf om te merken hoeveel moois me dat opgeleverd heeft de laatste tijd, vooral gevoelsmatig. Ook tijdens het wandelen, kleuren in mijn kleurboek, het schrijven van deze blogs en salsadansen zijn van die momenten waarop ik niet nadenk, waarop overgave “niet zo moeilijk is” waar ontspanning, verbinding en creatie hand in hand gaan.

Wat voor mij recent een “eyeopener” was dat ik tijdens het hebben van sex met de jongeman die nu in mijn leven is, mezelf helemaal overgeef aan de energie, de verbinding en het moment. Wat er dan gebeurt is als magie. Het breekt mij liefdevol open. Vertrouwen is geen issue dan. De energie is leidend. Dat herken ik van mijn meditaties en yoga oefeningen.

Heel kort gezegd : voelen en genieten. 
Wanneer ik mezelf toesta te genieten voel ik de energie veranderen.
Die energie herken ik dus steeds meer en meer en kan me er dus ook makkelijker aan overgeven.
Dat zorgt voor meer blogs, meer ‘zien’ tijdens het wandelen en meer rust voelen als ik in de file sta. Het heeft een postieve uitwerking op heel mijn leven. 

Dat geeft stof tot nadenken. Waarom kan ik me wel overgeven als ik mediteer, dans of sex heb en niet als ik een oefeningen mag doen om mijn spiritueel te ontwikkelen???

Het antwoord daarop is nog niet helder. Misschien gaat het ook niet komen in de vorm die ik nu verwacht, is de les die ik nu geleerd heb, wellicht al mijn antwoord. 

Wat ik nu dus wel weet is dat overgave aan het moment iets heel moois is. Dat het vertrouwen op ‘t groter geheel en ‘t loslaten van controle en angst je veel kan brengen. 
Dat ik nog heel veel mag leren. Dat er ook nog momenten van weerstand zijn, dat ik nog wel vaker pijn ga voelen tijdens mijn ontwikkeling. Nu weet ik dat er daarna dan een moment van inzicht zal komen die de pijn dragelijk maakt. Die het verdriet de moeite waard maakt.

Hoe is dat voor jou? Kun jij vertrouwen op de energie? Durf jij los te laten? Durf jij te genieten van het moment? Waar ben je bang voor? Welke momenten ken je nu al waarop je echt in het moment bent. Welke momenten kun jij ‘zijn’?

Laat onder dit bericht je reactie achter.

Ik ben benieuwd! Laten we elkaar inspireren.

Liefs BIanca

Lief Zijn Voor Jezelf

Ervaar het verschil.