De uitspraak is : ‘een plank voor je hoofd hebben.’  Ik kreeg echter een plank tegen mijn hoofd. Redelijk onverwacht, super hard en nog wel van mijn lieve vriend.

Dat is nog eens liefde met gevoel.

Het bloedde heftig, het deed pijn en het heeft me 3 dagen op bed gehouden. Tevens heeft het me ook zoveel geleerd en ben ik er super dankbaar voor.

Hoe ik de plank op mijn hoofd kreeg en wat het me geleerd heeft ?

Zondagavond was het de laatste avond van het trainings-weekend. Het hele weekend stond in het teken van loslaten, onze persoonlijkheid laten groeien. an ‘minime’ naar ‘maxime’. We hebben heel veel mooie emoties mogen ervaren en zien bij de ander. Sterker geworden door kwetsbaarheid; heel veel mooie verbindingen gemaakt. Heel veel lieve mensen ontmoet. Deze avond was de ‘grande finale’ van het weekend.

Als je wilde mocht je een plankje doorslaan met je blote hand. Dit om je doorbraak letterlijk te maken.

Natuurlijk wilden we dat. Aan de voorbereidingen deden we heel serieus mee. Je weet dat iedereen het kan. Het was een kwestie van de juiste ‘mind-set’. Daarom was deze oefening ook zo krachtig. Het liet je heel goed zien wat je met je eigen gedachten kunt bereiken en dan vooral bij jezelf.

Het voelde heel krachtig om dit zo met de hele groep samen te doen.

Enkele instructies:

• Ben je samen met je partner hier? Zorg dan dat je tijdens deze oefening samen bent. Zodat je het gezicht van je partner kunt zien als hij/zij het plankje doorslaat . Iemand verandert binnen een paar seconden en dat wil je niet missen.
• Je doet elke ronde mee! Als je zelf niet het plankje doorslaat moedig je de ander aan. Dit is van cruciaal belang! Je zorgt ervoor dat je met z’n allen een steun bent voor degene die in het midden van de groep staat.
• Wordt het plankje niet doorgeslagen dan is het het allerbelangrijkste om het meeste steun te geven. Dus blijf je doorgaan met supporten.
• Wordt het plankje wel doorgeslagen, ‘valt’ die persoon in de armen van de persoon die het plankje vast hield en meteen volgt er een ‘grouphug’
• De persoon die het plankje door gaat slaan is de ‘leider’  en de rest volgt. Dit, zodat het echt jouw proces zou zijn.
• Mocht het zo zijn dat het niet lukt, dan stop je na 4 pogingen en ga je terug in de groep om de anderen aan te moedigen

Ik voelde na het eten wat zenuwen opkomen, dat was oke, het houdt je scherp. Maar toch.. die zenuwen gaan gepaard met een stemmetje in mijn hoofd. Het zei: wil je dit wel echt? Ben ik wel sterk genoeg? Wat als het niet lukt?

Ik voelde me met de minuut zenuwachtiger worden. Dit kan ik gelukkig heel goed verwoorden. Mijn vriend stelde me gerust.

Nu begon het echt te worden.

Op 1 kant van het plankje moesten we een x zetten en opschrijven wat we wilden doorbreken. Dus dat waar je vanaf wilt b.v. onzekerheid, twijfel, angst, niet doorzetten. Dit mocht je uiteraard helemaal zelf kiezen. De doorbraak is immers persoonlijk en alleen jij weet waar je vanaf wilt om echt verder te kunnen in je leven.

Op de andere kant mochten we schrijven/ tekenen wat het je oplevert als je daadwerkelijk die doorbraak gerealiseerd hebt. Dat wat je beloning gaat zijn.

Dit was een mooi stukje uit het proces. Het voelde heel goed om er zo bewust mee bezig te zijn. Natuurlijk voelde de kant van de beloning goed aan. Dat was een fijne kant om naar te kijken.

Er werd ons verzocht om kleine groepjes te maken, dat was snel gebeurd. Daarna namen de mensen van de organisatie het heft in handen om de energie omhoog te brengen. Het duurde niet zo lang of de eerste persoon stapte in het midden en begon aan haar doorbraak. Om dit bij de ander te zien was echt supergaaf. Je ziet de blik in iemands ogen, en die zie je veranderen. Het voelde goed om als groep te supporten.

Mijn tijd.

De spanningen namen toe en daarmee de twijfels ook. Ik heb mezelf bij elkaar geraapt en ik stapte in het midden van de cirkel. Men begon mijn naam aanmoedigend te schreeuwen, hoe tof ! Ik had twijfels over de persoon die mijn plankje vasthield. Waarom weet ik niet maar het voelde niet goed. Toch deed ik de voorbereidingen en ik sloeg… het plankje niet doormidden.  Ik baalde gigantisch. We hebben het weekend geleerd dat het belangrijk is om elke keer, ook al gaat het fout ,blij te zijn met de stappen die je hebt gezet. Dat voelde op dat moment helaas niet zo.

Tot 4x keer toe ging het mis. Ik begon te huilen en ben naar mijn vriend gelopen. Na een knuffel ging ik weer terug in de groep om de anderen aan te moedigen.

De plank op mijn hoofd.

Kort daarna ging mijn vriend in het midden staan. Ik ging zó staan dat ik hem goed kon zien en ook meteen zou kunnen knuffelen als hij zijn doorbraak had gerealiseerd. Want ik zag meteenk aan zijn hele uitstraling dat het hem zou lukken. Ik was bang dat de persoon die zijn plankje vasthield het niet zou houden. Simpel omdat ze niet voorbereid was op de vastberadenheid en kracht waarmee hij de plank doormidden zou gaan slaan.

We begonnen met hem aan te moedigen. Hij deed zijn voorbereiding en  sloeg de plank keihard doormidden. Zo hard, dat de persoon die het plankje voor hem vasthield het niet kon houden. Ze liet het plankje los. Ik stond daar heel dicht bij. Het plankje vloog mijn kant op en kwam met een enorme klap .op mijn hoofd. AUW Dat deed enorm veel pijn. Maar ik wilde meedoen aan de groepsknuffel om te vieren dat deze doorbraak gelukt was. Ik haalde mijn hand van mijn oog en zag bloed. Heel veel bloed op mijn hand en arm. Het werd licht in mijn hoofd, ik kreeg het warm. Ik dacht nog : RUSTIG ADEMHALEN ! Dat is wat ik iedereen altijd leer, dus nu moest ik het zelf toe gaan passen. Ik heb me helemaal in mezelf gekeerd en ben zo rustig mogelijk gaan ademhalen. Toen ik voelde dat mijn vriend bij me stond, ben ik weer ‘terug’ gekomen. Ik had werkelijk geen idee wie er om me heen stonden maar er was een stoel, water en heel veel liefde. Ik werd naar de EHBO gebracht , daar werd  het schoongemaakt en ik kreeg nog wat water.

Het bloeden stopte gelukkig vrij snel. Een pleister erop en ik kon weer terug in de zaal. Want ja lieve mensen, ik mocht mijn plankje nog doorslaan.

Helemaal uit de energie.

Waarschijnlijk hoef ik je niet uit te leggen dat ik helemaal van slag was. Ik was gigantisch geschrokken. Ik had pijn aan mijn hoofd, verdriet van het feit dat mijn pogingen waren mislukt, ik voelde me schuldig dat ik het moment van ‘vieren van je doorbraak’ van mijn vriend had afgenomen. Onze groep was opgedeeld en ik ‘mocht’ bij een andere groep. De groep waar Nisandeh de plankjes vast hield. Daar was ik ook niet echt gelukkig mee. Waarom kon ik het nou niet gewoon bij dat andere meisje goed doen? Waarom moest ik via deze weg bij de groep van Nisandeh terecht komen? Ik was innerlijk een strijd aan het voeren.

Gelukkig was mijn vriend er snel om me te steunen. Hij was zo lief, knuffelde me en stelde me gerust. Hij vertelde me wel 100x dat hij sowieso trots op me is. Dat ik dit óók kan. Dat ik sterk genoeg ben. Dat ik dit niet alleen voor mezelf ga doen maar ook voor al die mensen die niet in me geloven. Dat ik dit ga doen om af te rekenen met dat wat me al zo lang in de weg staat.

Hij ging water voor me halen en zei me dat ik wat meer naar het midden van de cirkel moest  gaan. Gaf mijn plankje aan en voerde de energie tussen ons op naar het niveau waarop ik de stap durfde te zetten om naar het midden te lopen.

Ik was nog wat wankel. Op het moment dat ik dacht: het gaat toch niet lukken, keek Nisandeh mijn kant op en nodigde me uit om in het midden te komen staan. Daar stond ik dan tegenover de trainer himself. Tegenover de man die me zo ontzettend inspireert, die er voor gezorgd heeft dat mijn hele leven positief op zijn kop staat. Dat ik door zijn training zoveel geleerd heb zodat ik meer positieve impact ga hebben op de wereld. Dat ik mezelf nu oprecht in de spotlight durf te zetten omdat ik het hartstikke waard ben. Dat ik de liefste vriend heb van de hele wereld als zakenpartner.

Hij keek me vol vertrouwen en rust aan. Ik schudde nog een keertje met de tranen in mijn ogen nee, omdat ik niet kon geloven dat het me zou gaan lukken.

Hij gebaarde dat ik me even los mocht schudden. Inmiddels stonden er wel 60 mensen mijn naam te roepen. Wel 3x zoveel als bij mijn eerste poging.

Ik deed mijn voorbereidingen en keek nog 1x keer naar wat er op stond.

“JA DAAR WIL IK ECHT VAN AF!!” dacht ik en ik sloeg het plankje dwars doormidden.

WAUW wat tof. Ik kreeg een knuffel van hem en van de groep. Meteen daarna van een lieve medecursist die net voor mij haar plankje vol overtuiging doormidden had geslagen. Zo’n ontzettende supervrouw is dat! Daarna de grootste beloning: een knuffel en een kus van mijn grote liefde!!!!! Ik voelde me super trots. WIJ voelden ons super trots. Wat ontzettend gaaf dat we dit samen mochten mee maken.

De les.

Er gaan tegenwoordig nog maar weinig dingen aan me voorbij zonder dat ik daar een les uit leer. Meestal heel snel omdat ik vaak in het moment al afstand kan nemen van de situatie en het vanuit een groter geheel kan zien.

Zo ook  nu. Ik stond daar, met een hoofd dat steeds meer pijn ging doen. Iedereen kwam vragen hoe het met me ging. Al die lieve mensen die wilde weten hoe het met mijn hoofd ging en of ik mijn plankje nog had doorgeslagen.

Ik zag het verloop van de avond en ik wist: dit is niet zomaar, niet toevallig en dit is niet per ongeluk bij mij gebeurd. Dit is zoals ik de dingen doe in het leven. Dit is wat er al zo vaak is gebeurd. Ik weet dat ik iets kan. Ik twijfel soms aan mezelf. Maar ik  probeer het dan toch maar. Lukt het niet dan ga ik onderuit, soms zelfs heel hard. ( hernia, burn-out, gebroken hart, droom aan flarden op de Dominicaanse Republiek en ga zo nog maar even door) En dan nog ga ik doen wat ik wil doen. Dan slaag ik wel. Hier heb ik ook mee afgerekend. Onbewust.

Vanaf nu ga ik meteen knallen. Meteen mijn doel bereiken.

Wanneer krijg jij ‘een plank op je hoofd?’ Wat kun je daarvan leren? En hoe kun je ervoor zorgen dat je je patronen doorbreekt? Zodat je verder kunt in je ontwikkeling.

Kijks eens kritisch naar je patronen. Kijk wat je wilt en kunt veranderen.

Succes!